Afgelopen week

Ga er maar eens lekker voor zitten met een biertje of wijntje en borrelnootjes, want hier komt een lang verhaal. We hebben deze week weer enorm veel avontuurtjes beleefd.

De werkweek begon vorige week zaterdag zoals gewoonlijk met een dag op kantoor. Tussen de werkzaamheden door zijn we nog even naar het Museum van Ta’iz geweest. Het museum is gevestigd in het oude paleis van het koningshuis, dat tot ongeveer 1960 aan de macht was. Het museum was officieel gesloten vanwege broodnodige renovatie werkzaamheden. Maar omdat ‘toevallig’ één van Hussein’s vrienden manager is van dit museum, konden we toch een kijkje komen nemen. Bij binnenkomst werd meteen de Jemenitische geschiedenis duidelijk. In een kamer hingen foto’s van executies van ‘opstandelingen’ die een revolutie probeerden te ontketenen tegen het toenmalige koningshuis. De revolutie werd voorkomen en ter vergelding werden deze mannen op een groot plein, omringt door massa’s mensen, onthoofd. De foto’s gaven inzicht in ieder detail. Je zag scene voor scene hoe het zwaard de kelen van de mannen doorzaagden. Het zwaard waarmee dit gebeurde stond trouwens ook tentoongesteld. Eén van de medewerkers van het museum vertelde trots toeschouwer te zijn geweest van deze onthoofdingen. Hij liet een foto zien waarop hij in het publiek stond toe te kijken. Naast deze schokkende foto’s stonden in het museum veel attributen van het oude koningshuis en flesjes parfums van over de hele wereld. Rond 1960 werd de koning neergeschoten, de bebloede kleding was ook te vinden in het museum. Na een lijdensweg van twee jaren overleed de koning, de Koninklijke familie vluchtte naar het buitenland toen er opnieuw een coup werd gepleegd. Na het museum trakteerde Hussein ons nog op een lekker drankje. Later bleek dat onze lichamen waarschijnlijk dit drankje niet konden verdragen.

Het ziekenhuis

S’avonds na het eten werd Erwin misselijk. De hele nacht heeft hij overgegeven en kreeg last van diarree. De volgende ochtend ging Frank gewoon naar het werk, alhoewel hij zich ook niet topfit voelde. Na een uurtje op het werk te zijn geweest, spoedde Frank zich richting huis, omdat hij ook ineens ziek werd. Kort daarop zijn we met Hussein naar het ziekenhuis gegaan. Het ziekenhuis zat vol mensen, het leek wel of heel de stad ziek was. We meldden ons bij een balie en moesten 1000 RAIL (3 euro) betalen om überhaupt geholpen te worden. Daarna gingen we naar een dokter die vaststelde wat er wellicht aan de hand was. Zij (ja veel dokters waren vrouwen) gaf een recept voor wat medicijnen en stuurde ons door naar het laboratorium, om bloed af te laten nemen. In het hok waar het bloed moest worden afgenomen zaten veel mensen. Een vrouwelijke laborant kwam bloed bij ons afnemen. Onze armen werden niet, zoals in Nederland, afgekneld door een band maar door een plastic slangetje. Tijdens het afnemen keken tal van Jemenieten nieuwsgierig mee. Met de gekochte medicijnen gingen we terug naar de arts. Erwin kon in de emergency room gaan liggen, om het infuus toegediend te krijgen. Naast Erwin lag een jongen die zichzelf had neergeschoten tijdens het schoonmaken van zijn geweer. Op een gegeven moment kwamen de doktoren met een röntgen foto, deze hielden ze even tegen het raam. Het was heel duidelijk te zien dat er een kogel in de borst van de jongen zat. Deze jongen had heel wat meer pech. Erwin moest aan het infuus omdat hij veel vocht had verloren en kreeg antibiotica omdat hij waarschijnlijk een infectie had. Uit de bloedtest bleek dat Frank net een stadium voor de infectie had. Dezelfde avond en de dag erna kwam een arts thuis langs om nog drie keer bij Erwin een antibiotica infuus aan te brengen. Frank kon het met wat medicijnen al onder controle brengen. Na enkele dagen waren weer zo goed als de oude.

Jemenitische housewarming

De eerste avond van het weekend hebben we doorgebracht in het nieuwe onderkomen van onze collega Nasr. Hij is nu 31 jaar oud en woont sinds deze week op zichzelf. De gelegenheid voor een goede housewarming. Het nieuwe onderkomen was een twee-kamer appartement. Het zag er voor Jemenitsche begrippen goed uit. Het toilet (Frans gat in de grond), moet handmatig doorgespoeld worden met een bakje water. Douchen kan alleen met koud water, aangezien er geen boiler aanwezig is. De woonkamer was prachtig ingericht met een mafradj (tapijt met kussens) en een tv.
Nasr stelde voor gezellig Qat te kauwen. Frank stemde in, omdat hij het wel een keertje wilde meemaken wat een Jemeniet dagelijks ondervindt. Toen Frank de eerste Qat-blaadjes in zijn mond stopte vertrok zijn gezicht. Het was voor Erwin wel duidelijk dat het afgrijselijk smaakte. Het kauwen op de Qat-blaadjes is dan ook echt niet om aan te bevelen. Om een indicatie te geven; trek wat blaadjes van een struik uit de achtertuin en begin er maar lekker op te kauwen. Houd het drapje continue in de wang aan één kant van het gezicht. De sappen (of ‘sapstromen’ zoals tuinman Rob ze omschrijft) zijn enorm bitter, echt te ranzig voor woorden. Na een uur gekauwd te hebben, was het wel genoeg geweest. Helaas veel te kort om enig effect te merken, dat komt vaak pas na een uur of vier kauwen. Rond half 12 kwam nog een vriend op bezoek, hij had tot die tijd nog gewerkt. We hadden gesprekken over religies, de beperkingen door de Islam en de nationale sport van de Jemenieten: corruptie. De vriend bleek accountancy te hebben gestudeerd en dus veel af te weten van het onderwerp van ons project. Al met al was het een zeer gezellige
‘Jemenitische’ avond.

De dikste boom van Jemen / Oase

Nadat we waren ontwaakt in het huisje van Nasr, werden we al gauw opgehaald door Hussein. Er stond een trip gepland naar de dikste boom van Jemen. Na enkele uren rijden (waarvan een groot deel verkeerd rijden en zoeken naar de boom), kwamen we aan bij DE boom. Er was ons verteld dat het ding een omtrek had van 60 meter. We hadden het vermoeden dat dit enigszins overdreven was. Eenmaal aangekomen bij de boom, bleek ons vermoeden juist. De boom had een omtrek van ruim 26 meter en een diameter van 6 meter. Groot dus, maar niet reusachtig. Na een half uurtje bij de boom te hebben gehangen, besloten we weer huiswaarts te gaan. Onderweg kwamen we langs een ‘oase’ in de dorre vlaktes. We besloten om hier te stoppen om te kijken hoe het er van dichtbij uitziet en hoe de mensen hier leven. Eenmaal gestopt krioelde het van de mango-verkopers die probeerden het fruit aan ons te slijten. We waren echter niet interesseert in het fruit, maar in de bomen waaraan zij groeien. We liepen door de bush-bush naar het hart van de oase. Er bleken veel mensen met heeel veeeel kinderen te wonen in dit prachtige stukje Jemen. De oase was gevuld met mangobomen, bananenbomen, palmbomen, andere bomen en mais. We namen een kijkje bij de watervoorziening, de akkertjes en het mooie uitzicht. Zoals de foto’s laten zien, was het een idyllisch plekje dat niet zou misstaan in een Rambo-film. We werden omringt door tientallen nieuwsgierige kinderen. Erwin maakte zoals gewoonlijk weer vet veel foto’s. Op een gegeven moment zette hij een kindje op de foto en liet de foto aan hem zien. Het was als een wonder voor deze kinderen. Ze zagen zichzelf op een apparaat en begonnen te gieren van het lachen. Ze hadden zichzelf nog nooit gezien. Dus, alle kinderen wilden stuk voor stuk op de foto. We waren blij dat we gestopt waren om de oase te bekijken. Echter, het vertrekken ging moeizaam. Inmiddels hadden we zoveel bekijks gekregen, dat alle mango-verkopers uit de weide omtrekt probeerden een zak met mango’s door ons raam naar binnen te duwen om wat fruit aan ons te verkopen. Op één van de foto’s is duidelijk te zien dat Hussein er een beetje gek van wordt. Maar toen de deuren eindelijk gesloten waren, konden we dan toch vertrekken. We voelden ons even Beatrix tijdens Koninginnedag. Wild zwaaiend stonden onze ‘fans’ ons toe te wuiven. Natuurlijk zwaaiden wij terug vanuit onze gouden 4x4 V6 koets. Het was een hele belevenis.

D-Day

De eerste dag van de een na laatste werkweek bleek D-day te zijn. Zoals we al eerder hebben verteld hebben we tijdens ons project grote corruptie ontdekt binnen het waterleidingbedrijf. Maar dit is niet heel erg vreemd, want het hele land is corrupt. Om het bedrijf weer gezond te maken, moet de grootschalige corruptie binnen TWSLC opgelost worden. Hiervoor moeten de corrupters het veld ruimen. Enkele weken geleden hebben we onze bevindingen kenbaar gemaakt aan de directeur. Hij was onder de indruk van ons rapportje en besloot direct actie te ondernemen. Er werd een lijst opgesteld met mensen die het veld moesten ruimen. In het geheim werd er gezocht naar opvolgers voor deze functie. Afgelopen week zijn de lijsten met personen die moeten worden ontslagen / aangenomen besproken met de minister. De minister moet hiervoor namelijk akkoord geven.
Nu het akkoord van de minister er was, kon de kogel door de moskee. Toen we vanochtend arriveerden bij het waterbedrijf gonsde het al van de geruchten. Natuurlijk hadden enkele medewerkers ‘vriendjes’ bij het ministerie. De financiële manager werd al angstig en begon onze vertaler Nasr al uit te horen. Deze vertelde echter van niets te weten. Vroeg op de ochtend hadden we een gesprek met onze grote vriend Maget. Hij is op dit moment ‘onder-manager’ van de financiële afdeling. Op een gegeven moment werd hij opgehaald voor een gesprek met de directeur. Er werd tot onze blijdschap duidelijk dat hij de nieuwe financiële manager is geworden. Dit maakte ook onmiskenbaar duidelijk dat de huidige manager werd ontslagen. Toen was de heisa compleet. Twee studenten, waarvan aanvankelijk iedereen dacht: ‘het zijn maar twee jonge broekies’, hadden dit mooi boven tafel weten te halen. De financieel manager stond dat ook versteld dat wij zijn corruptie hadden opgedoekt. Dit werd duidelijk toen hij onze vertaler woedend opbelde. Hij was boos en snapte niet waarom hij ontslagen was. Toen de vertaler subtiel begon over de door hem gepleegde corruptie, hing de man snel op. Schuldig dus. Kort daarop heeft hij het bedrijf in allerijl verlaten. Hij was keihard door de mand gevallen. De laatste twee weken kunnen we met de nieuwe manager hard aan de slag. De man is welwillend en werkt al weken met ons samen om dit project en de corruptie tot een goed einde te brengen. We zijn ervan overtuigd dat dit onder zijn bewind niet alleen dit project maar ook verdere reorganisatie mogelijk is. Het enige nadeel is wel, dat we nu wat mensen tegen ons in het harnas hebben gejaagd. Oppassen dus.

De foto's staan zoals gewoonlijk weer online: http://picasaweb.google.nl/erwin.reinders/NasrSHuisEnDeOudeBoomVanAturba