Het laatste weekend....

Nadat twee maanden voorbij zijn gevlogen, zijn we beland in het laatste weekend van ons verblijf hier in Jemen. Het zou aanvankelijk een oranje weekend worden. Op Koninginnedag zouden we, samen met het Nederlandse echtpaar dat hier permanent woont, afreizen naar de hoofdstad van Jemen, Sana’a. De Nederlandse Ambassade vierde namelijk ook een feestje ter ere van de koningin. Het was de bedoeling om dan in de hoofdstad te overnachten en een dag later via de prachtige binnenwegen naar Ta’iz terug te keren. Maar vanwege het feit dat de vader van de vrouw overleed, keerde het echtpaar terug naar Nederland. Aangezien er ook geen andere Vitensers meer aanwezig zijn, waren we dus home-alone. We moesten dus op zoek naar een nieuw avontuur. Maar wat te doen, als je zo’n beetje alles al gezien hebt?

Pizza

De eerste dag van het weekend hebben we rustig aan gedaan. Hussein belde al vroeg in de ochtend met de mededeling dat een elektra-kastje, dat door andere Vitensers is laten maken bij een winkeltje, opgehaald kon worden. Dus, met 40.000 RIAL (130 euro) op zak richting het winkeltje. Daarnaast leek het ons wel een leuk en lekker idee om een pizza te maken. Na wekenlang, rijst, hele kippen, rijst, geitenbouten, rijst, kip, rijst, shoarma, geit, rijst, vis, rijst en nog meer rijst, rees de rijst bij ons de pan uit. We hadden dan ook wel een keertje zin aan wat westers voedsel. Dus op jacht naar de ingrediënten. Na drie supermarktjes gezien te hebben, hadden we dan eindelijk de benodigde ingrediënten verzameld. Snel alle spul thuis in de koelkast gooien en daarna even lekker naar het zwembad. Voor de verandering was het druk in het zwembad, dit kwam waarschijnlijk doordat ook hier de dag van de arbeid wordt gevierd. Het zwembad zat vol met Jemenieten die probeerden te zwemmen. Het zwemmen leek echter meer op een geit die aan het verdrinken is.

Na het zwemmen keerden we weer huiswaarts om aan onze, zo lang verwachte, pizza te beginnen. Samen met onze huishoudster/kok Faeza, gingen we aan de slag. Faeza wist wel hoe je met deeg om moet gaan en binnen de kortste keren was het deeg dan ook goed gekneed. Even een uurtje laten rijzen en klaar zijn Faeza en de boys. Daarna van het deeg de bodems rollen en beleggen met lekkere dingen. Hup in de oven en met smart wachten op het lekkere eten. We belden Hussein met de vraag of hij samen met zijn kleinste zoontje ook wilde komen eten. Ja, daar had hij wel zin in. Daar zaten we dan, twee Nederlandse studentjes pizza te eten met drie Jemenieten. Geweldig leuk. De pizza viel erg in de smaak bij ze. Ook de poortwachter wilde wel wat proeven.

Lunchen bij Hussein

De tweede dag van het weekend werden we al weer vroeg in de ochtend gebeld door Hussein. Of we het leuk vonden om bij hem te komen lunchen. Natuurlijk leek ons dat gezellig! Het begon ondertussen al een beetje te regenen en te onweren, begint het regenseizoen dan nu eindelijk? Iedereen zit met smart te wachten op de regen. Rond 13.00 uur werden we door Hussein opgehaald. Voor vertrek prepareerde Hussein nog even zijn ruitenwissers, aangezien hij ze al maanden niet had gebruikt. Onderweg zwiepten de ruitenwissers spastisch heen en weer, waarop één van de twee plotseling van de auto af vloog. Het metaal kraste lekker in de voorruit. ‘Oh no, go out’ , zei mister Hussein en begon aan het ruitenwisser pookje te trekken, waarop de ruitenwissers nog harder begonnen te zwiepen. We lagen in een deuk van het lachen. Het regende nog een beetje en dat was ook in de auto nog te merken. De voeten van Frank werden gewassen, aangezien de regen door het dasboard naar binnen druppelde. Na een kort ritje kwamen we aan bij het huisje van Hussein.

Via een trappetje kwamen we bij de 1ste verdieping van het huis. Beneden waren de slaapkamers en het keukentje en boven de zitkamers. Gasten krijgen alleen deze zitkamers te zien. We kwamen boven, hup schoentjes uit en naar de zitkamer. Naast Hussein met zijn zonen waren er ook nog een oom (vader van onze poortwachter), de poortwachter zelf en voetbalvrienden van één van de zonen aanwezig. De oudste zoon van Hussein speelt in het Nationale Jeugd Voetbal team, twee teamgenoten logeerden een aantal dagen bij hun thuis. Bij binnenkomst stond een deel van het eten al op de grond. Het zag er al goed uit. De zoons brachten nog meer eten binnen. De vrouw des huizes maakte al het eten klaar in de keuken, maar mag het eten absoluut niet komen brengen. Wanneer de vrouw op de deur tikt, moet Hussein of één van zijn zonen het eten komen halen. Als buitenstaanders mag je de vrouw niet zien. Het eten gebeurd hier soms met een lepel, maar meestal lekker met de handjes. Op de grond stonden verschillende bakjes/schalen met gerechtjes. Het varieerde van rijst, hele kippen, vis, fruit, groentes, brood en lekkernijen. Iedereen pak met zijn handen of een lepel het eten uit de bakjes. Iedereen zit dus soms met zijn handen in één gerecht te graaien. Je ziet hier trouwens niet op stoelen, maar op de grond. Maar het eten was heerlijk en het was erg gezellig. Na het eten werd de mierzoete thee en grote stukken taart naar binnen gebracht. Na al dit lekkers waren onze magen goed gevuld. Na het eten nog lekker op de grond hangen en proberen te praten met de Jemenieten. Dit was soms lastig, aangezien alleen Hussein Engels spreekt. Maar met handen en voeten, kwamen we een heel eind. We praatten vooral over het Nederlandse voetbal, de voetballertjes kenden de Nederlandse voetballers haast beter dan wij zelf.

Na een aantal uren was het feest afgelopen. We werden door Hussein en zijn kleinste zoontje weer naar ons huis gebracht. Bij thuiskomst bedankten wij hem voor het lekkere eten. Je merkte dat hij bang was dat wij het niet lekker zouden vinden en was dus dolblij toen we zeiden dat we enorm hadden genoten. Het was weer een geslaagd weekend, met toch nog leuke avontuurtjes. En weer blijkt: wat is Hussein toch een fantastische vent!

De foto's staan hier:
http://picasaweb.google.nl/erwin.reinders/HetLaatsteWeekend